Ποιος θα μας ενώσει ;

Άρθρο του φίλου και συνεργάτη μας Άρη Λογοθέτη

             Οι Στερεοελλαδίτες έχουμε ζήτημα. Έχουμε έλλειμμα. Έχουμε βασικό μειονέκτημα.

 Υστερούμε στην συνεργασία, στην σύμπραξη, στον συνεταιρισμό, στην επικοινωνία των ιδεών και των απόψεων. Δεν είναι μόνο πρόβλημα που αφορά την οικονομική δραστηριότητα. Είναι πρόβλημα δομικό της ζωής μας, έχουμε στερήσει τους εαυτούς μας από το πνεύμα αλληλεγγύης, συμπάθειας, συμπόρευσης. Στα μέρη μας ευδοκιμούν η καχυποψία, η έλλειψη πνεύματος αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ένας ενδογενής φόβος ότι ο άλλος επιζητεί το συμφέρον του σε βάρος του δικού μας.

            Πρόκειται για ζήτημα συνήθειας, διαπαιδαγώγησης και τοπικής κουλτούρας. Συντηρείται από τους εγκληματικούς συνεταιρισμούς και τις κλίκες που υπάρχουν παντού. Ενισχύεται από τα φαινόμενα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης. Γιγαντώνεται από την απουσία φορέων της Περιφέρειας και των Δήμων που θα αλλάξουν τη νοοτροπία των πολιτών, θα τους ενημερώσουν, θα τους εμπιστευτούν, θα τους αφήσουν ελεύθερους να σκεφτούν και να ενεργήσουν για τον εαυτό τους. Αυτό που προοδεύει προς το παρόν είναι ο όλο και μεγαλύτερος κατακερματισμός των δυνάμεων μας.

            Δεν είναι τόσο η οικονομική κρίση, η διαφθορά, η ανικανότητα των τοπικών θεσμών, η έλλειψη κρατικής μέριμνας που βαλτώνουν τον τόπο μας. Είναι ότι δεν έχουμε καταλάβει που υστερούμε, ποια είναι τα μειονεκτήματά μας. 

            Οι Στερεοελλαδίτες δεν χρειαζόταν να σκέφτονται πολλά για τη ζωή, τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά τους πριν την οικονομική κρίση. Η παρουσία μεγάλων βιομηχανιών, εργοστασίων, βιοτεχνιών, μεταποιητικών μονάδων ήταν αρκετή για να υπάρχουν χρήματα. Οι εργάτες των εργοστασίων, οι επιχειρηματίες, οι κτηνοτρόφοι, οι αγρότες ήταν ο καθένας για τον εαυτό του και αυτό τους αρκούσε. Τώρα που τα εργοστάσια απολύουν ή οι μεγάλες βιομηχανίες εξόρυξης αποκρατικοποιούνται με στόχο να γίνουν ανταγωνιστικές, οι τράπεζες δε δανείζουν, φαίνεται το έλλειμμα. Ο καθένας επενδύοντας μόνο στην προσωπική του εργασία, στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στην επιχείρησή του, τώρα βρίσκεται χρεωκοπημένος. Μα αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι ήμαστε μόνοι μας.

            Ο καθένας μόνος του προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ανεργία, την αγορά, τα μολυσμένα νερά, την φωνή του που αδύναμη δε φτάνει πουθενά. Οι εξαιρέσεις είναι λίγες. Οικισμοί δε μπορούν να αναπτυχθούν τουριστικά σαν την Αράχοβα αν δε λύσουν το πρόβλημα της ανομοιομορφίας, της ατομικής αυθαιρεσίας και της ακαλαισθησίας που λόγω της ελαστικότητας και του εγωισμού γίνεται κανόνας. Οι πολίτες δε θα είναι ποτέ σίγουροι ότι έχουν καθαρό νερό και καθαρά προϊόντα αν δεν ενωθούν και δεν το απαιτήσουν με την εξουσία που τους δίνει η συνάσπιση των δυνάμεων. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι δε θα αλλάξουν τη μοίρα τους αν δεν αποκτήσουν κοινή στρατηγική, γνώση και πολύτιμες πληροφορίες από σωστά κανάλια, διαφορετική διαχείριση των λίγων στρεμμάτων που ο καθένας διαθέτει. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις σε ένα μόνο μικρό ποσοστό χρωστούν την επιτυχία και το κέρδος τους στο ατομικό επιχειρηματικό ταλέντο. Εξαρτούνται κατά κύριο λόγο στις συνθήκες που επικρατούν γύρω τους.

            Θέλετε να πείτε ότι είναι ο αριστερός κολεκτιβισμός που θα δώσει τη λύση; Θέλετε να πείτε ότι είναι οι ανάγκες της πραγματικότητας και η ευελιξία του καπιταλισμού που οδηγεί ακόμη και μεγάλες πολυεθνικές να μετοχοποιούνται και να αποκτούνται από τους εργάτες ώστε να ταυτιστούν οι μοίρες τους και να μεγιστοποιηθούν οι αποδόσεις για όλους τους εμπλεκομένους; Θέλετε να πείτε ότι είναι ένα παιχνίδι στο οποίο όμως θα προοδεύσουν αυτοί που θα κατανοήσουν τους κανόνες; Θέλετε να πείτε ότι ενεργείτε συντηρητικά, επομένως δεν αεροβατείτε αλλά βλέπετε τι είναι δοκιμασμένο και λειτουργεί και αυτό θέλετε να εφαρμόσετε; Αυτή τη στιγμή αυτό που λειτουργεί σε διάφορα μέση της Ελλάδας με ανάλογους πόρους με τις δικές μας περιοχές είναι η ελευθερία του ατόμου να παράγει και να επιχειρήσει, αξιοποιώντας πλήρως τις δυνατότητές του μέσω ενός κοινού σκοπού και οράματος, της συνεργασίας και της αλληλοϋποστήριξης. Η συμμετοχή, το ενδιαφέρον για τα κοινά και το κοινό όφελος θα θέσουν τους κανόνες που επιτρέπουν την προσωπική εξέλιξη. Πάσχουμε από όλα, από συμμετοχή, από ενδιαφέρον για τα κοινά, από κοινό όραμα, από κανόνες κοινούς για όλους.

            Μπορούμε ξαφνικά να γυρίσουμε ένα διακόπτη και να αρχίσουμε να λειτουργούμε τόσο διαφορετικά;

Όχι. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε ανθρώπους που μπορούν να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν. Να μετουσιώσουν όλη τη αντίδραση σε δράση. Την αδράνεια σε συμμετοχή. Τον φόβο και την απόγνωση σε όραμα. Αυτός είναι ο ρόλος του πολιτικού προσώπου. Δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο σημαντικός απ’ τον δικό μας ρόλο, είναι εξίσου απαραίτητος.

Το ζήτημα θα καταλήγει συνέχεια και πάντα εκεί. Ποιον να ψηφίσουμε. Ποιον να εμπιστευτούμε.

Νομίζουμε εκείνον που μας ενώνει, για το προσωπικό μας όφελος και για το όφελος του τόπου. Ας σκεφτούμε λοιπόν ποιος μας ενώνει ετούτες τις εκλογές

           

Χαλκίδα 24-3-2014