Ο άθλος ενός Περιφερειάρχη

Του φίλου και συνεργάτη μας Άρη Λογοθέτη

            Τι μπορεί να κάνει ένας Περιφερειάρχης; Μπορεί να βρει δουλειά στους ανέργους; Να στηρίξει τις επιχειρήσεις που μοιάζουν με θύματα πολέμου; Μπορεί να αλλάξει τη ζωή όσων αδικούνται και αξίζουν καλύτερη μοίρα; Μπορεί να μας δώσει κάτι καλό; Κάτι… κάτι.. επιτέλους κάτι ωραίο μετά από τόση ασχήμια;

            

           Ένας άνθρωπος, μόνος, μπορεί τέτοιο πράγμα; Να πετύχει εκεί που αποτυγχάνουν τόσοι; Όχι. Και Ναι. Όχι, επειδή δεν αρκεί ένας άνθρωπος και μια ομάδα ανθρώπων, χρειάζονται οι πολίτες . Ναι, επειδή, τώρα, κάποιος, ένας, εκείνος στην ιεραρχία, πρέπει να δώσει το παράδειγμα , τον βηματισμό, το ύφος. Όχι το σύνθημα, αλλά τον ρυθμό, σαν πρώτος δρομέας, στον μαραθώνιο που έχουν γίνει οι ζωές μας.

             

            Τρέχουμε γιατί δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αγωνιζόμαστε και υπομένουμε και δε ξέρουμε αν έχει νόημα. Όση απόσταση αν διανύσουμε, όσος χρόνος κι αν περνάει, δε βλέπουμε κάτι που να πούμε ότι αξίζει τον κόπο. Πια δε βλέπουμε μπροστά, γιατί μπροστά δείχνουν όλα λάθος.

             

            Εμείς λοιπόν θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι κάνουμε, να τρέχουμε. Το θέμα είναι αν οι υποψήφιοι περιφερειάρχες  είναι έτοιμοι να τρέξουν μαζί μας. Αν μπορούν να προπορευτούν για να μας δείξουν τον δρόμο. Αν έχουν δρόμο να μας δείξουν ή θα μας φέρνουν κύκλους, μέχρι να εγκαταλείψουμε.

            Το πρόβλημα στην πολιτική που φεύγει απ’ τα λόγια και πάει στην πράξη, πάει στη διεύθυνση μιας περιφέρειας ,είναι ότι ξαφνικά ακόμη και τα πιο απλά πράγματα, τα πιο λογικά πράγματα, μοιάζουν αδύνατα να γίνουν μέχρι που δε γίνονται και απλά χειροτερεύουν για να κάνουν ακόμη μεγαλύτερο κακό. Ο λόγος είναι ότι οι καλές προθέσεις των υποψηφίων αποδεικνύονται τελικά αδύναμες να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα. Τότε οι πολιτικοί αποτυγχάνουν. Ο κυριότερος λόγος που οι πολιτικοί αποτυγχάνουν είναι ότι δεσμεύονται. Δεσμεύονται από χίλιες δυο μεριές. Δεσμεύονται τόσο πολύ, τόσο δυνατά, τόσο σφιχτά, που σύντομα, τη δεύτερη μέρα της εκλογής τους, μοιάζουν δεμένοι στην καρέκλα τους.

Γι’ αυτό όποιος έχει ένα πρόβλημα δε μπορεί να το λύσει αλλιώς παρά μόνο αν καταφέρει να δει τον Περιφερειάρχη στο γραφείο του. Εκεί θα τον βρει δεμένο κι ίσως καταφέρει να τον δέσει κι αυτός με το δικό του αίτημα, δίκαιο ή άδικο. 

            Μπορούμε να βασιστούμε στους Περιεφερειάρχες-ομήρους. Μπορούμε, αν θέλουμε, να έχουμε κι άλλον έναν Περιφερειάρχη δεμένο, από άλλους περισσότερο, από τους άλλους  λιγότερο. Ίσως νομίζουμε ότι μας συμφέρει, γιατί μπορούμε κι εμείς από κάπου να τον δέσουμε, έχουμε έναν γνωστό κοντά του, έχουμε τρόπο να του μιλήσουμε, να μας καταλάβει, να δεχτεί το αίτημά μας, να μας δώσει μια δουλειά.

            Ή μπορούμε να έχουμε ένας περιφερειάρχη που να μας δείξει πως γίνεται η δουλειά, που να ηγηθεί στον προσωπικό μας μαραθώνιο. Αυτό γίνεται με το να δεχτούμε εκείνον, τον ελεύθερο από τα δεσμά, να ανοίξει τον δρόμο στον αγώνα μας. Εκείνον που δε θα χρειάζεται να πει κάτι στον ελεγκτή της νομαρχίας που δίνει την άδεια της επιχείρησης  προκειμένου να κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά που θα εμπνεύσει τον υπάλληλο αυτό, θα τον βάλει στη διαδικασία ενός αγώνα με νόημα . Και αν κάποιος δεν εμπνέεται τότε να του επιβληθεί με τη δύναμη της ακεραιότητας και του κοινού οράματος, μπροστά το οποίο η αυθαιρεσία πάντοτε θα υποχωρεί.  

            Το θέμα είναι ότι καρέκλες σαν του Περιφερειάρχη έρχονται μαζί με τις θηλιές. Σ’ αυτές τις θηλιές μπαίνουν οι νικητές των εκλογών και δένονται σφιχτά. Γι’ αυτό και έχουμε την αίσθηση ότι δεν τρέχουν μαζί μας στον αγώνα μας όπως μας υποσχέθηκαν, όπως έλεγε το σύνθημά τους. Είναι τόσο δεμένοι. Μας φαίνεται πια φυσική η κατάστασή τους, που φτάνουμε να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να ψηφίσουμε έναν που να ξέρει να δένεται καλά και να περιορίζεται, έναν που να αντέχει να κουμαντάρει τα σχοινιά που τον τραβούν από δω κι από κει, για χάρες, για δουλειές, για συμφωνίες έξω από διαδικασίες, από κανόνες. Κι ένας τέτοιος Περιφερειάρχης «εμπνέει» τους υπαλλήλους της τοπικής αυτοδιοίκησης ή και τους επιβάλλεται. Δίνει το δικό του παράδειγμα και το ακολουθούν κι εμείς μαθαίνουμε να ζούμε έτσι και να το δεχόμαστε. Να δεχόμαστε ότι όσο κι αν αγωνιστούμε δε πρόκειται να πάμε πουθενά, επειδή αυτοί που θα έπρεπε να μας οδηγούν είναι δεμένοι από παλιές και νέες θηλιές της εξουσίας.

            Ως τη στιγμή που θα επιλέξουμε εκείνον που θα μπορέσει τον άθλο. Θα σπάσει τα δεσμά. Και τότε εμείς θα μπορούμε να πάμε κάπου. Να πάμε μπροστά.

Χαλκίδα 5-4-2014